ouwe vrouwen, het is me toch wat

Zij die af en toe de trein nemen, zullen het roerend met me eens zijn. Ouderen van dagen die gratis of tegen sterk verminderd tarief genieten van de diensten van de NMBS, zorgen met de regelmaat van de klok voor een lach en een traan. Meestal tranen van het lachen. Aanleiding genoeg vind ik om er een internetdagboek van bij te houden.

Gisteren. Terwijl de trein aan de ene kant van de wagon een troep mensen uitspuwt, zie ik een ouw wijf lopen, spurten, rennen voor haar leven naar de andere deur. Waarom? Schrik dat de trein 1. voor het voorziene vertrekuur het station zal uitrijden en/of 2. zal vertrekken terwijl er nog mensen aan het uitstappen zijn?
Welke logica schuilt achter dit hoogst merkwaardig ouwewijvengedrag? Geen enkele me dunkt. Ik vind dergelijk gedrag een kaakslag voor elke onderwijzer. Brengen die mensen immers de kinderen niet met handen en voeten de meest elementaire logica bij: gele blokjes horen bij gele blokjes, blauwe bij blauwe. Kubussen bij kubussen, schijfjes bij schijfjes. Al deze energie ziet de maatschappij verloren gaan bij het gedrag van ouwe wijven. Ouwe wijven wie het op de koop toe ontbeert aan elke vorm van elementaire beleefdheid. Om een voorbeeld te geven. Vorig jaar, Gent-Sint-Pieters omstreeks 22u.30, een zwoele zomeravond. Gelukzalige rust. Nadat de trein gestaag het station is binnengedenderd, stappen een handvol reizigers af. Plots verbreekt een prille 60'er het algemeen aanvaard principe eerst de mensen laten uitstappen alvorens zelf in te stappen. Ze murmt zich door de kleine massa, klampt zich Tarzangewijs vast aan een stang om alras de laatste uitstapper een flinke por in z'n rug te verkopen. Het gevolg? Ze kan 2 en een driekwart seconde eerder dan ik de wagon betreden en vaststellen dat het rijtuig even leeg is als de Leegte zelve...

Moraal van elk ouwewijvenopdetrein-verhaal: ouwe wijven zorgen tegelijk voor ergernis en toch hilarische taferelen. Wij houden u verder op de hoogte.