Tom Boonen van Balen als een stekker

Het moest er weer eens van komen: materiaalpech bij onze nationale trots, de Belgische Spoorwegen. Ik had het moeten weten. De temperatuur was deze middag namelijk aardig opgeklommen. Meteen het signaal voor de locomotieven om in panne te vallen en voor de treinbegeleiders om art. 129, tweede paragraaf van de CAO toe te passen. Wij citeren: "Is het warmer dan 22°, dan wordt de treinbegeleider bij onverwachte situaties niet langer geacht de reizigers in te lichten. Zeker wanneer de begeleider binnen de 14 dagen zijn recht op jaarlijkse vakantie benut." In mijn geval: een combinatie van beide. Trek uw plan was de boodschap. Heb vanavond de ombudsman per kerende in kennis gesteld.

Gelukkig was er nog een owodt om enig leed te verzachten. Lucrèse, voor 't gemak noem ik haar zo, had er samen met haar halve trouwboek een dagje Antwerpen opzitten. Door de drukte moest Lucrèse naast mij komen zitten, haar man een rij verder. Dergelijke scheiding ervaren oude mensen als een hoogst ongemakkelijke situatie. Lucrèse was een beetje gegeneerd om luidop te praten en besloot van de weeromstuit te 'lippen' (Eddy Wallyjargon) met hare vent. Voor zij die het niet snappen: spreken zonder klanken uit te brengen. Uiteindelijk konden man en vrouw (samen anderhalve eeuw oud) enkele stations verder toch naast elkaar plaatsnemen om ... niks meer te zeggen. Wat zou het. Hebben ouwe rakkers elkaar na al die jaren uberhaupt nog iets zinnigs te vertellen? Eens we Gent-Sint-Pieters naderden, begon Lucrèses gat toch wel ferm te jeuken. Gepakt en gezakt zette ze zich een bank vooruit, zenuwachtig omdat manlief niet volgt terug een bank achteruit, vervolgens in het gangetje, daarna terug in de coupé om finaal dan toch de qeueu te vervolledigen.

Enfin, nog een fijn tafereel op de 1.339.469e faaldag van de NMBS. Belastingbetaler, weet dat uw centen goed worden besteed. En TDW verslikte zich. In een borrelnootje uiteraard.