De Lijn

In de Humo van deze week (nr. 3439) lees ik een nagels-met-koppen-lezersbrief. Hier de tekst.

"Dat men de veiligheid op De Lijn ter harte neemt, daar kan ik inkomen. Dat men mensen vraagt om op te staan voor bejaarden omwille van die veiligheid niet. Deze mensen kunnen de bus of de tram nemen op gelijk welk uur en gelijk welke dag. Ik zie altijd bejaarden op de bus tijdens de spitsuren en soms moeten ze dan inderdaad rechtstaan. Maar ik heb een job waarbij ik dikwijls een hele dag moet staan en daarbij dan nog bijna een uur op de bus naar het werk en naar huis zit. U kunt begrijpen dat ik na zo'n dag op het werk liever op de bus zit dan sta. Daarom is mijn voorstel om, zoals bij de NMBS, bejaarden te weigeren op tram en bus tijdens de spitsuren, tenzij ze, zoals iedereen, voor deze rit betalen.
Naam en adres bekend."

een broodje ringbaardflamingant

Deze middag, tramtunnel onder Gent-Sint-Pieters. Ik wacht op de tram richting Zwijnaarde en aangezien de Lijn volgens een vakantieregeling werkt, heb ik wel even de tijd om verder te lezen in een boek. Gezeten op een bankje, mijn rugzak achteloos op het stoeltje naast mij gelegd.
Staat op dezelfde tram te wachten: een man met een ringbaardje. Ringbaardjes doen mij altijd aan pdw denken en vooral aan zijn ringbaardflaminganten. Het kan toch geen toeval zijn dat quasi alle mannen met een ringbaard, naast de strak afgelijnde haargroei op kin en vel onder de neus, ook voldoen aan de criteria oud, kaal en pisnijdig. Met andere woorden, de kweekvijver van het Vlaams Belang. Ik had vanmiddag de eer, nu ja eer, zulk specimen in mijn buurt te hebben.
Nadat het heertje vijf minuten rechtstaand, de beide armen strak achter het lichaam gehouden, naar de uiterst rechtse kant keek (toeval?) - een tram komt toch altijd van links, niet - besluit hij opeens net op dat bankje met m'n rugzak te gaan zitten. Zonder schroom ploft ie zijn gewezen Jugendgat op mijn zak met paperassen van 't werk en vooral met mijn sandwichen. Zonder schroom! Meer zelfs, met een fierheid van onoverwinnelijkheid die menig SS-officier moet gevoeld hebben wanneer ze alweer een lading joden hadden vernietigd.

Ik had misschien mijn rugzak niet op het stoeltje naast mij mogen leggen, maar rechtvaardigt dat het feit dat zo'n ringbaardflamingant zomaar op mijn tas gaat zitten? Zoals Hegel "de Geest" door de straten van Jena heeft zien trekken, zo zag ik vandaag "de verzuring" wachten op een tram in Gent. Ik kijk enigszins met angst uit naar 8 oktober.

Pattex

Uiteindelijk zijn al mijn ouderen-van-dagen-op-de-treinverhalen variaties op hetzelfde thema. Mijn groot geluk, en dat van u, lezer, is dat de oudjes - u zou het hen niet toegeven - steeds creatief blijven als het op reizen met de trein aankomt.
Zo ook deze ochtend, op het einde van het perron van Gent-Sint-Pieters. Terwijl de IC naar Eupen zijn laatste decameters uitbolt voor hij halt houdt, drukt de mannelijke helft van een bejaard koppel zijn rechterwijsvinger al stevig op de deurknop om die, als had hij de beste Pattex op zijn vinger gesmeerd, niet meer te lossen voor de deur opengaat. Het gevolg is dat de brave ziel daardoor enkele meters moet meelopen met de trein om toch zijn strijd om twee zitplaatsen (die er gezien de vakantie voldoende zijn, sic) niet te moeten verliezen. Eens de deur open, klautert hij - zoals het ouwe zakken betaamt - op de trein voor de eerste mensen kunnen, in het geval van de grijsaard mogen, afstappen. Ik zeg en pleit dan ook: meer ouderen op de trein om meer te kunnen lachen!

stootram

Een tijdje geleden omstreeks 18 uur - volle spits dus - in Gent-Sint-Pieters. Een volle P-trein uit Brussel komt 5 minuten te vroeg aan en spuwt een massa mensen uit. Opeens... een ouwewijvenkaba! Terwijl nog volop mensen afstappen, probeert de owodt van dienst - goedgemanierd en geduldig als ze ongetwijfeld is - koste wat het kost in te stappen, haar tas, zoals de betere pompier, als stootram gebruikend. Ik kan niet laten te zeggen dat de trein elk moment kan vertrekken en verdwijn in de mensenzee. Het mensje mompelt nog iets, maar haar duidelijke articulatie gaat verloren in het oorverdovende lawaai eigen aan de pendelaars.

terug van weggeweest...

... de ouwe wijven op de trein. Of beter, mijn verhalen erover.

Deze ochtend gehoord in Gent-Sint-Pieters op de P-trein met bestemming Brussel-Etterbeek. Een ongetwijfeld zeer ervaren treinreizigster (sic) vraagt aan de conducteur: "Meneer, stopt deze trein in Brussel-Centraal?"

niet drummen aub

Het is algemeen geweten dat ouwe mensen geen geduld hebben. Begrijpelijk, ze hebben immers zooooo weinig tijd. Afgelopen woensdag mocht ik het nog aan de lijve ondervinden.

Omwille van een persoonsongeval (spoorjargon voor zelfdoding) in Beveren-Waas raakte alle treinverkeer in de knoop. In volle spits nota bene. Dood aan alle zelfmoordenaars pleeg ik hierbij ietwat jennend te zeggen.
Nu goed, in Antwerpen-Berchem sprong ik op de IC richting Oostende. Wegens overbevolking moest ik rechtstaan. Geen probleem, in Sint-Niklaas zou ik toch gaan zitten. Maar net in dat Sint-Niklaas gebeurde het onvermijdelijke. Met een tiental mensen annex vijftal reiskoffers stonden we opeengepakt in het tussenportaal. Terwijl de trein langzaam het station binnenrijdt, komen al twee owodts zenuwachtig manouvreren om bij de deur te raken. Onmogelijk uiteraard, gezien de drukte. Helaas wilden zij dat niet inzien. Eens een doel en eigenbelang voor ogen zijn ouderen van dagen voor geen rede meer vatbaar. Toen de trein halt hield en ik, de vriendelijkheid zelve, de deur opende, kreeg ik, wellicht uit dank, een aantal stompen in m'n rug. "Uit de kant meneer, wij moeten hier af." Allez, ge meent het. Deu-euh! Ook bedankt om de deur te openen he. 't Is niks, 't is gaarne gedaan. Ongeduldige bomma's! Denken ze nu echt dat een IC-trein maar 2 seconden stilstaat in een station? Of erger, dat een trein even rust om onmiddellijk terug te vertrekken?
Ik schreef het reeds eerder. Waar is het gezond verstand van zij met de meeste levenservaring? Het antwoord moet ik u schuldig blijven. Wat ik wel weet, is dat het om ronduit ergerlijk gedrag gaat!

Tom Boonen van Balen als een stekker

Het moest er weer eens van komen: materiaalpech bij onze nationale trots, de Belgische Spoorwegen. Ik had het moeten weten. De temperatuur was deze middag namelijk aardig opgeklommen. Meteen het signaal voor de locomotieven om in panne te vallen en voor de treinbegeleiders om art. 129, tweede paragraaf van de CAO toe te passen. Wij citeren: "Is het warmer dan 22°, dan wordt de treinbegeleider bij onverwachte situaties niet langer geacht de reizigers in te lichten. Zeker wanneer de begeleider binnen de 14 dagen zijn recht op jaarlijkse vakantie benut." In mijn geval: een combinatie van beide. Trek uw plan was de boodschap. Heb vanavond de ombudsman per kerende in kennis gesteld.

Gelukkig was er nog een owodt om enig leed te verzachten. Lucrèse, voor 't gemak noem ik haar zo, had er samen met haar halve trouwboek een dagje Antwerpen opzitten. Door de drukte moest Lucrèse naast mij komen zitten, haar man een rij verder. Dergelijke scheiding ervaren oude mensen als een hoogst ongemakkelijke situatie. Lucrèse was een beetje gegeneerd om luidop te praten en besloot van de weeromstuit te 'lippen' (Eddy Wallyjargon) met hare vent. Voor zij die het niet snappen: spreken zonder klanken uit te brengen. Uiteindelijk konden man en vrouw (samen anderhalve eeuw oud) enkele stations verder toch naast elkaar plaatsnemen om ... niks meer te zeggen. Wat zou het. Hebben ouwe rakkers elkaar na al die jaren uberhaupt nog iets zinnigs te vertellen? Eens we Gent-Sint-Pieters naderden, begon Lucrèses gat toch wel ferm te jeuken. Gepakt en gezakt zette ze zich een bank vooruit, zenuwachtig omdat manlief niet volgt terug een bank achteruit, vervolgens in het gangetje, daarna terug in de coupé om finaal dan toch de qeueu te vervolledigen.

Enfin, nog een fijn tafereel op de 1.339.469e faaldag van de NMBS. Belastingbetaler, weet dat uw centen goed worden besteed. En TDW verslikte zich. In een borrelnootje uiteraard.

Olympische Spelen toegewezen aan ...

... Gent-Sint-Pieters. Nu ja, toch zeker de finale van de 100m. spurt voor vrouwen ouder dan 70. Trouwens, ze oefenen nu al elke dag in het betere station en wij hebben de eer op de voorste rij te mogen toekijken.

Sluit even je ogen en beeld je volgend tafereel in. Een ouw wijf, ondersteund door 2 wandelstokken, de Wibrasjakosj in de holte van de elleboog gepriemd, klautert met veel moeite het perron op. Slecht te been? Dat dacht je maar. Eens de trein het station binnenrolt, ondergaat ze een ware metamorfose. Als een pijl uit een boog spurt ze naar de dichtste deur, zich niets of niemand ontziend. Wanneer er teveel volk uitstapt, murmt ze zich met veel elleboog- en wandelstokwerk een baan door de massa op zoek naar de volgende deur. Tom Boonen zou er nog een goeie knecht aan hebben.
Eens op de trein verandert ze van discipline: het snelwandelen. Het is haar immers niet eender welke zetel ze zal inpalmen. Denkt ze toch een zitplaats gevonden te hebben en besluit ze zich te nestelen, bedenkt ze kort erna dat haar verschrompeld gat toch niet goed zit. Ander en beter is haar motto en hup, op zoek naar een nieuwe plek. Je kan er donder op zeggen dat je ze tijdens de rit nog minstens nog 5 keer ziet passeren ...

Neen, ik ga niet naar Londen 2012 of welk ander atletiekfestijn dan ook. Ik blijf in de stations mijn ogen de kost geven. De spurtinspanningen van het gemiddelde owodt zijn te goddelijk om zien. Laat de Heer het ooit eens gebeuren dat Kim Gevaert in Gent-Sint-Pieters opduikt. Eens zien wie de snelste is. Ik zou er begod geen geld op durven inzetten.