niet drummen aub

Het is algemeen geweten dat ouwe mensen geen geduld hebben. Begrijpelijk, ze hebben immers zooooo weinig tijd. Afgelopen woensdag mocht ik het nog aan de lijve ondervinden.

Omwille van een persoonsongeval (spoorjargon voor zelfdoding) in Beveren-Waas raakte alle treinverkeer in de knoop. In volle spits nota bene. Dood aan alle zelfmoordenaars pleeg ik hierbij ietwat jennend te zeggen.
Nu goed, in Antwerpen-Berchem sprong ik op de IC richting Oostende. Wegens overbevolking moest ik rechtstaan. Geen probleem, in Sint-Niklaas zou ik toch gaan zitten. Maar net in dat Sint-Niklaas gebeurde het onvermijdelijke. Met een tiental mensen annex vijftal reiskoffers stonden we opeengepakt in het tussenportaal. Terwijl de trein langzaam het station binnenrijdt, komen al twee owodts zenuwachtig manouvreren om bij de deur te raken. Onmogelijk uiteraard, gezien de drukte. Helaas wilden zij dat niet inzien. Eens een doel en eigenbelang voor ogen zijn ouderen van dagen voor geen rede meer vatbaar. Toen de trein halt hield en ik, de vriendelijkheid zelve, de deur opende, kreeg ik, wellicht uit dank, een aantal stompen in m'n rug. "Uit de kant meneer, wij moeten hier af." Allez, ge meent het. Deu-euh! Ook bedankt om de deur te openen he. 't Is niks, 't is gaarne gedaan. Ongeduldige bomma's! Denken ze nu echt dat een IC-trein maar 2 seconden stilstaat in een station? Of erger, dat een trein even rust om onmiddellijk terug te vertrekken?
Ik schreef het reeds eerder. Waar is het gezond verstand van zij met de meeste levenservaring? Het antwoord moet ik u schuldig blijven. Wat ik wel weet, is dat het om ronduit ergerlijk gedrag gaat!

Tom Boonen van Balen als een stekker

Het moest er weer eens van komen: materiaalpech bij onze nationale trots, de Belgische Spoorwegen. Ik had het moeten weten. De temperatuur was deze middag namelijk aardig opgeklommen. Meteen het signaal voor de locomotieven om in panne te vallen en voor de treinbegeleiders om art. 129, tweede paragraaf van de CAO toe te passen. Wij citeren: "Is het warmer dan 22°, dan wordt de treinbegeleider bij onverwachte situaties niet langer geacht de reizigers in te lichten. Zeker wanneer de begeleider binnen de 14 dagen zijn recht op jaarlijkse vakantie benut." In mijn geval: een combinatie van beide. Trek uw plan was de boodschap. Heb vanavond de ombudsman per kerende in kennis gesteld.

Gelukkig was er nog een owodt om enig leed te verzachten. Lucrèse, voor 't gemak noem ik haar zo, had er samen met haar halve trouwboek een dagje Antwerpen opzitten. Door de drukte moest Lucrèse naast mij komen zitten, haar man een rij verder. Dergelijke scheiding ervaren oude mensen als een hoogst ongemakkelijke situatie. Lucrèse was een beetje gegeneerd om luidop te praten en besloot van de weeromstuit te 'lippen' (Eddy Wallyjargon) met hare vent. Voor zij die het niet snappen: spreken zonder klanken uit te brengen. Uiteindelijk konden man en vrouw (samen anderhalve eeuw oud) enkele stations verder toch naast elkaar plaatsnemen om ... niks meer te zeggen. Wat zou het. Hebben ouwe rakkers elkaar na al die jaren uberhaupt nog iets zinnigs te vertellen? Eens we Gent-Sint-Pieters naderden, begon Lucrèses gat toch wel ferm te jeuken. Gepakt en gezakt zette ze zich een bank vooruit, zenuwachtig omdat manlief niet volgt terug een bank achteruit, vervolgens in het gangetje, daarna terug in de coupé om finaal dan toch de qeueu te vervolledigen.

Enfin, nog een fijn tafereel op de 1.339.469e faaldag van de NMBS. Belastingbetaler, weet dat uw centen goed worden besteed. En TDW verslikte zich. In een borrelnootje uiteraard.

Olympische Spelen toegewezen aan ...

... Gent-Sint-Pieters. Nu ja, toch zeker de finale van de 100m. spurt voor vrouwen ouder dan 70. Trouwens, ze oefenen nu al elke dag in het betere station en wij hebben de eer op de voorste rij te mogen toekijken.

Sluit even je ogen en beeld je volgend tafereel in. Een ouw wijf, ondersteund door 2 wandelstokken, de Wibrasjakosj in de holte van de elleboog gepriemd, klautert met veel moeite het perron op. Slecht te been? Dat dacht je maar. Eens de trein het station binnenrolt, ondergaat ze een ware metamorfose. Als een pijl uit een boog spurt ze naar de dichtste deur, zich niets of niemand ontziend. Wanneer er teveel volk uitstapt, murmt ze zich met veel elleboog- en wandelstokwerk een baan door de massa op zoek naar de volgende deur. Tom Boonen zou er nog een goeie knecht aan hebben.
Eens op de trein verandert ze van discipline: het snelwandelen. Het is haar immers niet eender welke zetel ze zal inpalmen. Denkt ze toch een zitplaats gevonden te hebben en besluit ze zich te nestelen, bedenkt ze kort erna dat haar verschrompeld gat toch niet goed zit. Ander en beter is haar motto en hup, op zoek naar een nieuwe plek. Je kan er donder op zeggen dat je ze tijdens de rit nog minstens nog 5 keer ziet passeren ...

Neen, ik ga niet naar Londen 2012 of welk ander atletiekfestijn dan ook. Ik blijf in de stations mijn ogen de kost geven. De spurtinspanningen van het gemiddelde owodt zijn te goddelijk om zien. Laat de Heer het ooit eens gebeuren dat Kim Gevaert in Gent-Sint-Pieters opduikt. Eens zien wie de snelste is. Ik zou er begod geen geld op durven inzetten.

gehoord ...

... en dat zonder hoorapparaat, van een vrouw deze ochtend op de trein: "Ik ben droog naar het station gekomen."

(op het radionieuws n.a.v. de overvloedige regenval van vandaag: "bij de brandweer stromen de telefoontjes binnen."

uit de ouwe doos...

... viel geen kunstgebit, wat op zich een spijtige zaak is.

Neen, ik vertel u nog een gewezen belevenis. Het meest moderne materieel van de NMBS (zo af en toe beschikken onze spoorwegen over modern materieel) is uitgerust met lichtkranten die aankondigen in welk station je aankomt en wat de lijf- en ledenstraffen zijn bij verkeerd of geen vervoersbewijs. Een jaar of drie geleden spoorde ik van Gent naar Brussel. Terwijl rondom ons enkel Pajotse velden en dito koeien te bespeuren zijn, verschijnt te vroeg de aankondiging "Wij komen aan in Brussel-Zuid". Reden genoeg voor een ouw wijf om recht te kruipen en hare bontjas aan te trekken. Een kar vol brol achter gat meeslepend, begeeft ze zich naar de dichtsbijgelegen deur. Midden de velden he!
Uiteindelijk naderen we het voorgeborchte van Broekzele: de wissels van Brussel-Zuid. Ofte ouw wijf breakdances. Nog wat verder stopt de trein voor een rood licht. 5 minuten. Maar dat brengt de kranige krankzinnige niet van haar stuk. In weerwil van de meest hardnekkige kwaal der ouwe meten vertoont ze geduld en blijft ze wachten. Finaal komen we aan in 'de Zuid' en kunnen haar knoken doen waar ze al lang heel slecht in zijn: afstappen en wegschrijden. Tussen haar klaarmaken om uit te stappen en effectief afstappen lagen exact 17 minuten. Welke pendelaar durft nu nog te klagen dat hij of zijn af en toe eens moet rechtstaan in de trein?

ouwe vrouwen, het is me toch wat

Zij die af en toe de trein nemen, zullen het roerend met me eens zijn. Ouderen van dagen die gratis of tegen sterk verminderd tarief genieten van de diensten van de NMBS, zorgen met de regelmaat van de klok voor een lach en een traan. Meestal tranen van het lachen. Aanleiding genoeg vind ik om er een internetdagboek van bij te houden.

Gisteren. Terwijl de trein aan de ene kant van de wagon een troep mensen uitspuwt, zie ik een ouw wijf lopen, spurten, rennen voor haar leven naar de andere deur. Waarom? Schrik dat de trein 1. voor het voorziene vertrekuur het station zal uitrijden en/of 2. zal vertrekken terwijl er nog mensen aan het uitstappen zijn?
Welke logica schuilt achter dit hoogst merkwaardig ouwewijvengedrag? Geen enkele me dunkt. Ik vind dergelijk gedrag een kaakslag voor elke onderwijzer. Brengen die mensen immers de kinderen niet met handen en voeten de meest elementaire logica bij: gele blokjes horen bij gele blokjes, blauwe bij blauwe. Kubussen bij kubussen, schijfjes bij schijfjes. Al deze energie ziet de maatschappij verloren gaan bij het gedrag van ouwe wijven. Ouwe wijven wie het op de koop toe ontbeert aan elke vorm van elementaire beleefdheid. Om een voorbeeld te geven. Vorig jaar, Gent-Sint-Pieters omstreeks 22u.30, een zwoele zomeravond. Gelukzalige rust. Nadat de trein gestaag het station is binnengedenderd, stappen een handvol reizigers af. Plots verbreekt een prille 60'er het algemeen aanvaard principe eerst de mensen laten uitstappen alvorens zelf in te stappen. Ze murmt zich door de kleine massa, klampt zich Tarzangewijs vast aan een stang om alras de laatste uitstapper een flinke por in z'n rug te verkopen. Het gevolg? Ze kan 2 en een driekwart seconde eerder dan ik de wagon betreden en vaststellen dat het rijtuig even leeg is als de Leegte zelve...

Moraal van elk ouwewijvenopdetrein-verhaal: ouwe wijven zorgen tegelijk voor ergernis en toch hilarische taferelen. Wij houden u verder op de hoogte.